Een nieuw jaar een nieuw land, Honduras!

Na een land waar we voornamelijk in grote steden geweest zijn, zijn we in Honduras op zoek gegaan naar water (meer en zee). Na een redelijk soepele grensovergang van Nicaragua naar Honduras, vlakbij Guasaule, kregen we voor het eerst echt te maken met de mensen die ons als wandelende geldzakken zagen ipv reizigers! In ons mooie reisboekje stond dat er een directe bus vanaf de grens naar Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras, ging. Er was nergens een bus te bekennen, alleen een paar mini busjes. Volgens de lokale mensen (zelfs gevraagd aan mensen die niets met een bus te maken hadden) was er helemaal geen directe verbinding tussen de grens en de hoofdstad. We moesten een bus naar Choluteca nemen en daar een bus naar Tegucigalpa. Na toch nog een keer het boek geraadpleegd te hebben en allebei even rond gekeken te hebben, besloten we om dan toch maar het mini busje te nemen Choluteca en dan vandaar uit de bus richting de hoofdstad te pakken.

Na 10 minuten in het busje gewacht te hebben op nog meer passagers, reed er een bus voor onze neus langs met de tekst; Tegucigalpa!! Dus er was toch een directe bus richting de hoofdstad, Susanne was bijna uitgestapt om verhaal te halen bij degene die ons had belogen. Maar een van de vrouwen, die tegen ons had gelogen, was al onderweg om haar eten en drinken in/bij de bus te gaan verkopen! We wilden eigenlijk van bus veranderen, maar toen zaggen we dat de directe bus vol gepropt moest worden met pakketten stro die er duidelijk niet in gingen passen, dus het zou nog wel even duren voordat die vertrok.

Maar gelukkig kwam alles goed en na 45 minuten kwammen we aan in Choluteca, waar de bus richting Tegucigalpa op het punt stond te vertrekken. Na ongeveer 4 uur kwamen we aan in de "mooie" hoofdstad van Honduras, Tegucigalpa. Toen we aan kwamen werd het al donker en het bleek meteen dat "het busstation" zich niet in de beste wijk bevond! We waren uit gestapt en moesten meteen opzij stappen want er kwamen ongeveer 12 zwaar bewapende mensen van de nationale politie langs denderen met een arrestant in hun midden nog in z'n ondergoed. Leuke binnenkomer! Dus hebben we snel een taxi naar ons hotel genomen in het centrum, het "veilige" gedeelte van Tegucigalpa. Na een zoektocht naar lokaal voedsel (wat daar niet te vinden is) zijn we gestrand bij een van de fast-food-ketens uit Amerika! Op elke hoek stonden er 4 nationale politie agenten zwaar bewapend. We weten niet of we ons hier door veiliger moesten voelen omdat ze er zijn of juist onveiliger omdat ze blijkbaar nodig zijn. Dit heeft onze nachtwandeling zeer kort gemaakt, naar Wendy's en direct weer terug naar het hotel. De volgende dag wilde een wat langere stadswandeling door het centrum maken, maar na 10 minuten en 99 glurende lokalen (die ons zaggen als lopende geldzakjes), zijn we gestopt en hebben we de rollen omgedraaid. We zijn in het park en later in de hoofdwinkelstraat gaan zitten en hebben lokalen bekeken.

Onze volgende stop in Honduras was het meer Lago de Yojoa, Los Naranjos waar heel toevallig een bierbrouwerij/hotel aan lag. Na een fijne busreis van 4 en een half uur in een minibusje, moesten we het laatste 20 minuten met een zeer kleine soort tuktuk. We pasten er maar net in met onze tassen op onze schoot en bij elke bocht, hobbel of kuil dachten we dat ons "stevig" voertuigje ging kantelen. Tot onze verbazing heeft hij ons helemaal tot aan het hotel/ bouwerij gebracht. Na een heerlijk lunch met bier natuurlijk zijn we de omgeving gaan bekeken en hebben we gerelaxed en hebben we een plan voor onze 2 hele dagen hier gemaakt!

De eerste dag zijn we naar het ecologisch en arigologisch park geweest. Na een lange wandeling door het natuurpark, hebben we onze eerste ruines gezien. Het park bestond uit voornamelijk moerasachtige gebied dat aan het meer verbonden was met hierin heel veel vogelsoorten en andere beesten. De ruines waren niet echt ver op gegraven en waren moeilijk te herkenen als ruines. 's Middags zijn we door het grootste nabij gelegen dorpje Piña Blanca gelopen, of te wel de straat op en af!

De volgende ochtend zijn we om 6 uur op gestaan om samen met een gids en tevens roeier het meer op te gaan om vogels te spotten! Santiago de hond (Jack Russel) van de manager van de brouwerij was mee gegaan, maar na 5 minuten wilde hij alweer uit de boot. Gelukkig voor hem duurde de tocht maar 3 uur! We hebben ontzettend veel vogels, vleermuizen, vissen en 3 lokale vissers gezien alles met een geweldig uitzicht op de omliggende bergen.

Na ons ontbijt zijn we samen met 3 andere gasten van het hotel naar de waterval gegaan. We waren de avond vantevoren aan de praat geraakt met 2 Amerikanen(vader en zoon) en een Honduraan, die verlof hadden gepakt tussen 2 vrijwilligersklussen (medisch en bouwtechnisch). Ze hadden een grote pickup, waardoor onze tocht heel wat makkelijker werd. De waterval was groot en indrukwekkend. Het rare hierbij was dat er aan bovenkant een soort van zwempoel was gemaakt waardoor als je niet oplette redelijk makkelijk de wateval af kon donderen! Gelukkig waarschuwde ze wel dat kinderen niet zonder toezicht mochten zwemmen hier. Er was nog een mogelijkheid om achter de waterval te komen, maar daar hebben we deze keer maar van af gezien.

Susanne was op het begin van ons verblijf niet een grote bierfanaat (nog steeds niet echt hoor), maar zo'n zelf gebrouwen Rasberry Ale ging er toch wel heel goed in.

Na het meer zijn we richting de caribische zee gegaan, maar voor dat we op het eiland Roatan konden neerstrijken moesten we eerst overnachten in La Ceiba. We hebben overnacht in hostel Amsterdam, onze kamer leek een beetje op een gevangeniscel alleen dan met een douche en een deur met een zeer slecht slot. Na een verbeterd/geinproviseerd slot te hebben gemaakt, hebben we geprobeert wat slaap te krijgen. Koen heeft zeer slecht geslapen, voornamelijk doordat de kamerdeur nog van buiten opengemaakt kon worden.

De volgende dag op weg naar Roatan, een van de Bay eilanden van Honduras! We hadden West End op het eiland gekozen om naar toe te gaan, omdat dit de beste snorkel omgeving is. Na wederom een slechte nacht, deze keer voor ons beide, zijn we van onderkomen veranderd. Eerst sliepen we in een gezellig hostel, met allerlei trappen en verschillende etages, wat er erg leuk uit zag, maar ook heel gehorig was. Onze tweede slaapplek was een kamer in een landhuisje, waar een aardig meneer kamers verhuurde, het lag wat meer afgelegen en was heerlijk rustig! We hebben hier 4 dagen rondgehangen, waarin we een boottocht hebben gemaaktmet een glassbotomboat,een snorkeltour bij een reef, een nachtsnorkeltour in de baai hebben gedaan en waar Koen voor het eerst in 15 jaar naar de kapper is gegaan (en niet naar een gewone kapper, maar een schoonheidsspecialist)! Verder hebben we veel in de zon gelegen, Susanne meer dan Koen. Tijdens onze snorkeltoers hebben we duizend verschillende vissen gezien, groot en zeer klein. Maar ook inktvissen, aalen, een schildpad, koraal, kreeften(onder arm lengte), zeesterren en een onderzeeer!

Na Roatan zijn we richting de Maya beschaving gegaan, maar voordat we naar Copan zijn gegaan, hebben we eerst een tussenstop gemaakt in San Pedro Sula. We hebben hier wat gewinkeld en onze reis van Roatan naar Copan Ruinas (van ongeveer 10 uur) in tweeën gedeeld. Een dag later en een laptop rijker, zijn we in Copan Ruinas aan gekomen. We zijn hier 2 nachten gebleven. Waardoor we alleen het belangrijkste gezien hebben en dat is de ruines van Copan. Deze waren heel indrukwekkend, mede door onze leuke en energierijke gids! We zijn in de tunnels geweest, waar kamers en zelfs een complete tempel te zien zijn. Er is een tempel om een van de eerste tempels heen gebouwd, erg indrukwekkend. Daarna zijn we het museum ingegaan waar alle bevindingen van Copan en waar de tempel, die onder de andere tempel staat, te zien zijn. Na onze eerste ontmoeting met de Maya beschaving steken we over naar Guatemala waar we nog veel meer van de Maya's te zien zullen krijgen.